Gerekli Bir Değişim

Konu: Gerekli Bir Değişim Paz Haz. 17, 2012 8:24 pm

Sonu olmayan, karmakarışık, karanlık düşünceler... Bir insanın zihni ne kadar zorlanabiliyorsa, o kadar zorlanıyordu Addison. Kalbinin ritmik, sakin atışını kulaklarında hissetmek, baş ağrısını dayanılamayacak noktaya getiriyordu. Şu an aklında olan her şey, geçmişten kalan bazı hislerinin unutulmamak için harcadığı son çabaydı. Nereye baksa aynı şeyleri görüyordu, beyninde yankılanan tiz çığlık onu delicesine pes etmeye zorluyordu. Addison hiçbir zaman tahmin etmemişti duygusal bir yıkıntıyla uğraşırken bu kadar fazla enerji harcanabileceğini.

Uyandığında da, hissettiği ilk şey -pencereden gelen serin esintinin dışında- onun eksikliği olmuştu. Aradan yıllar geçmesine rağmen alışamamıştı, trajik sonları kabullenemiyordu.

Sebebini bilmiyordu, ama bu sabah alışmış olduğunun dışında güzel bir enerji vardı içinde. Parlayan sonbahar güneşi yüzünü hafif hafif yakarken rahatsız olmamıştı. Sıcak suyun gelmesi gerektiğinden biraz uzun sürdüğünde sinirlenmemişti. Bunu fark etmesi biraz uzun sürmüştü ama enerjinin kaynağını yavaş yavaş anlıyordu. Amelia!

Amelia, Hogwarts'taki yedi yılı boyunca tek arkadaşı olmuştu. Onsuz mutlu olamayacağını yeni yeni itiraf edebiliyordu kendine Addison. Neden görüşmek için bunca zaman bekledik ki?
Çabucak giyindi, asasını cebine sıkıştırdı ve o bildik vakumlanma hissi bittikten sonra tam karşısında Hogsmeade vardı. Saçlarını tam tepede atkuyruğu yaptı ve olabildiğince neşeli bir şekilde son durağına doğru ilerledi. Etrafta esnafların tatlı telaşı vardı, hemen anlaşılıyordu. Mis gibi kurabiye kokuları, çiçekçiden gelen karanfil kokularına karışınca duyular üstünde muhteşem etkiler yaratıyordu. İnsanın burada mutsuz olması imkansızdı.

Üç Süpürge'ye girer girmez fark etti ne kadar uzun süredir buralardan uzak kaldığını. Gençliğinden hatırladığı kadarıyla Üç Süpürge daha karanlık, pis bir yerdi. Rahat sandalyeler yerine küçük tahta tabureler vardı. Amelia'nın ne zaman geleceğini bilmiyordu, ama beklemek için cam kenarındaki masadan daha uygun bir yer yoktu. Bir kaymakbirası aldıktan sonra arkasına yaslanıp köyün hareketliliğini gözlemlemeye başladı.

Çok geçmeden inanılmaz derecede tanıdık, ama bir o kadar olgunlaşmış bir sima yakaladı gözleri. Yüzüne istemsiz bir gülümseme yerleşti. Güzelleşmiş... Genç kadın içeri girerken onu görmemiş gibi yapmayı tercih etti. İlk tepki ondan gelsin istiyordu.

Puan : 304 Mesaj Sayısı : 4 Kayıt tarihi : 17/06/12

Amelia gözlerini güzel bir güne açtı. Yatağının yanındaki camdan giren minik ışık huzmeleri yüzünü okşarken hızla doğruldu ve kalktı ipek çarşafların arasından. Uyku mahmurluğu hala üzerindeydi fakat buluşacağı kişiyi düşündükçe daha bir hevesle yapıyordu bütün işleri. Saat kaç olmuştu acaba? Genellikle fazla geç uyanmazdı ama Hogwarts'taki o yedi sene boyunca onu bekleyen daima Addison olmuştu. O bütün muziplikleri beraber yaptıkları, gizli yerlerde yeni iksirler denedikleri -çoğu saçma sapan bulamaçlar haline gelirdi- ve okulu birbirine kattıkları yegane arkadaşı. Addison Hogwarts'a bir süre önce profesör olarak atanmasına rağmen Amelia'ya hala tuhaf geliyordu okuduğu okula yeniden ayak basmak. Kafasından yüzlerce düşünce aynı anda geçerken sandığını açtı ve enfes bir mor elbise çıkardı. Addison moru ne kadar sevdiğini bilirdi. Onu yine eski günlerdeki gibi görmesini istiyordu.

Hogsmeade'in cıvıl cıvıl, neşeli havasını seviyordu Amelia. Her tarafta koşuşturan büyücüler, uçan eşyalar, o pis mugglelardan saklanma derdinin olmaması... Buranın bir büyücünün favori mekanı olması pek de şaşılacak şey değildi. Amelia adımlarını kendini bildi bileli orada olan dükkana yöneltti. Üç Süpürge'ye. Addison gelmiş miydi acaba? Hogwarts'tan mezun olduktan sonra bunca zaman görüşmediklerine inanamıyordu gerçekten. Hayat şartları nasıl da zorluyordu insanı. Hogwarts'tan profesörlük teklifi aldığı o günü dün gibi hatırlıyordu. Bunda Addison'ın torpili var mıydı yok muydu -bitkibilimde pek de bir uzman sayılmazdı- bilmiyordu ama hem Diagon Yolu'ndaki o saçma işten kurtulduğu için, çok daha önemlisi Addison'ı yeniden görebileceği için teklifi düşünmeden kabul etmişti. Sonunda Üç Süpürge'nin kapısına varıp da içeri girerken yüzüne istemsiz bir gülümsemenin oturduğunun farkında bile değildi.

Tahmininden daha az kişi vardı içeride. Nedense burayı hep gürültülü, insanların birbirlerini zorlukla duyabildiği, curcunalı bir yer olarak hatırlıyordu. Oysa şu an gayet ağırbaşlı büyücüler kaymak biralarını yudumlarken, o rahatsız edici gürültü olmamasına rağmen dükkanın çehresinin asla eskisi gibi olmayacağını düşündü Amelia. Gözleriyle dükkanı taradı. Addison çoktan gelmiş olmalıydı, kendisinden sonra geleceğine asla inanmazdı. İşte, oradaydı! Onu tanımakta neden zorlandığını şimdi anlıyordu. Siması oldukça farklılaşmıştı arkadaşının. Saçları iyice uzamış, teni daha bir beyazlaşmıştı sanki. Bu haliyle Hogwarts'taki pek çok öğrenciye idol teşkil ettiğini tahmin etmek zor değildi.

Ona doğru yürüdü yavaşça. Bir yandan da ilk ne söyleyeceğini, lafa nasıl gireceğini planlıyordu kafasında. Sonradan bunun ne kadar saçma bir düşünce olduğunu fark etti. Bu kadar samimi olduğun insanlara ne söyleyeceğini düşünmene gerek yoktu elbette. Zaten mutlaka konuşacak bir şeyler bulurdun, asla sıkılmazdın onların yanında. ''Addison!'' dedi camdan dışarı bakan genç cadının dikkatini çekmeye çalışarak. Sesi müthiş derecede özlem dolu ve mutlu çıkmıştı. ''Çok uzun zaman oldu, değil mi?''

Konu: Geri: Gerekli Bir Değişim Çarş. Haz. 20, 2012 10:32 am

“Addison! Çok uzun zaman oldu, değil mi?”

Soğukkanlı tavrını korumaya çalışarak gözlerini Amelia’ya çevirdi. Heyecanlıyken o kadar şeker görünüyordu ki kendini tutamayıp kahkahalarla gülmeye başladı Addison. Ayağa kalkıp eski dostuna sımsıkı sarıldı. “Sevgili dostum, neden bu kadar uzun zaman olmasına izin verdik ki?” dedi sesindeki pişmanlık ve özlem duygusunu gizleyemeyerek.

Amelia oturduktan sonra oturabildi ancak, içinden koşmak ve bağırmak geliyordu. Amelia ayaklarını sürüyerek gelen ve yaptığı işten nefret ediyor gibi görünen garsona sipariş verirken hala gülüyordu. Kahkahalarla…

Gözlerinden yaş gelene kadar güldükten sonra sakinleşti ve yüzünde kalan aptal ifadeyi silmeye çalıştı. O kadar fazla şey geliyordu ki aklına, anlatmaya hangisinden başlayacağına karar veremiyordu. Arkadaşının omuzlarından aşağı dökülen kıvır kıvır saçlarına baktı. Kendini bildi bileli kabarıktı bu saçlar. Birden ikinci sınıfa döndü.

İki küçük Ravenclaw’lı kız, Baykuşhane’nin arka tarafına saklanmış, önlerinde kaynayan bir kazan, iksir yapmaya çalışıyorlar.

“Bunun doğru olduğundan emin değilim.” diyor kısa düz saçlı olan. “Baksana Amelia, kitapta parlak yeşil olması gerektiğini söylüyor, bu çamur renginde!” İğrenmiş bir ifadeyle kazana bakıyor.

“En azından kokusu tutuyor ama!” diyor uzun kıvırcık saçlı olan. Koklamak için kazana eğiliyor. “Yeni ayıklanmış bezelye kokusunda!” diyor aydınlanmış bir yüz ifadesiyle.

Düz saçlı olan dehşete düşmüş bir ifadeyle arkadaşına bakıyor. “Amelia, panik yapma ama sana bir şey söylemeliyim… Saçların yanıyor!” Kıvırcık saçlı olan çığlık atıp çırpınmaya başlıyor. “Addison, bir şeyler yap! Çabuk, yanıyorum!” Yanan saçlarının kokusunu alıp bağırarak etrafta koşmaya başlıyor. “Hayır, böyle ölemem, ölmek için çok gencim!”

Düz saçlı kız ne yapacağını kestiremeden asasını bulup çıkarıyor, arkadaşına nişan alıp bağırıyor: “Aguamenti!” Asanın ucundan fışkıran su, kızı tamamen ıslatarak saçlarını söndürüyor. Geriye yanmış saç kokusu ve devrilmiş bir kazan kalıyor. Düz saçlı kız, “Ne yapabilirdim ki?” der gibi ellerini yanlara açıp omuzlarını yukarı kaldırıyor.

Addison bulundukları ana döndüğünde Amelia’nın da düşüncelere dalmış olduğunu fark etti. Omzuna dokunup onu sarstı. “Hadi, anlatmaya başla mezun olduktan sonra neler oldu?” Tehdit eder gibi parmağını kaldırdı. “Her şeyi anlat, ayrıntılarıyla!”